Keetie van Oosten-Hage

Vader Hage, die een gemengd bedrijf runde in Sint Maartensdijk, was een sportman. Voetbal, korfbal en atletiek beoefende hij. Met een drukke baan en een gezin met acht kinderen kwam de teamsport, waar je op vaste tijden aanwezig moet zijn, in het gedrang. Om fit te blijven bood de fiets de oplossing. Op twaalfjarige leeftijd deed dochter Keetie met hem mee aan toertochten. Op zondag werd gefietst. De familie Hage, zelf hervormd, had vaak België als bestemming. Op die toertochten werd de basis gelegd voor de wielercarrières van Keetie maar ook van haar zussen Bella, Heleen en Ciska. Met Keetie blikken we terug op haar verleden maar ook vooruit naar de komst van de Tour.

Een jonge Keetie Hage voor het woonhuis van haar ouders op Tholen (foto C.A.L. Kotvis).

Liefde voor de fiets

Keetie: “In mijn tijd had je geen verzorger, laat staan een dokter. Er was nog geen computer die de snelheid aangaf, geen hartslagmeter, geen trainingsschema’s en geen aerodynamische kleding. Door schade en schande moest je wijs worden. Om in conditie te blijven nam ik zelf wel eens een vitaminepilletje, net zoals iemand anders een lepel levertraan nam. Je rommelde eigenlijk zelf wat aan. De liefde voor de fiets sleepte je er doorheen. Je moest het zelf doen. De Amerikaanse Audry McElmury werd in 1969 wereldkampioene. Audry, die de eerste Amerikaanse wereldkampioen werd, trainde gericht op schema’s. Dat was voor mij nieuw. De trainingsschema’s kwamen pas aan het eind van mijn carrière.”

“Ik vond fietsen leuk. Ik had geen voorbeelden, geen ideaal waar ik me aan kon en wilde spiegelen. De Belgische Yvonne Reijnders reeg heel wat overwinningen aan elkaar. Ik vond haar een krachtpatser waarmee ik me niet wilde vergelijken.”

In 1966 werd Keetie Hage, pas zeventien jaar oud, tweede achter Reijnders. De wereldkampioenschappen werden in Duitsland, op de Nürburgring gereden. Bij de profs werd provinciegenoot Jo de Roo achtste, hij was hiermee de beste Nederlander.

Wedden op twee paarden

Veel wedstrijdervaring had Keetie niet, die kort daarvoor debuteerde bij de dames Elite. “Om wedstrijden te rijden had je een licentie nodig. Voorwaarde hiervoor is dat je lid van een wielerclub bent. Ik werd lid van de Zuidwesthoek. Ik debuteerde in Wallonië en werd meteen tweede. Een Belgische won.”

Gaf die korte uitslag haar vleugels? Keetie: “Monomaan ergens naar toe leven ligt niet zo in mijn karakter. In het wielrennen wedde ik bij kampioenschappen altijd op twee paarden. De wegwedstrijd en de achtervolging op de baan. Voor dat laatste trainde ik veel in Ahoy. Het achtervolgingsnummer werd in de open lucht, op de baan gereden. Dat wedden op twee paarden heeft iets met mijn nuchterheid te maken. Ik kende weinig stress omdat ik het fietsen altijd als een hobby heb gezien, die me veel gebracht heeft. Ik deed gewoon mijn ding. Als ik fanatieker was geweest, had ik wellicht meer uit mijn carrière kunnen halen.”

Keetie Hage op de wielerbaan van het Olympisch Stadion in Amsterdam (foto archief KNWU).

Wereldkampioen

Met deze instelling werd ze toch twee keer wereldkampioen op de weg, in 1968 en 1976. Drie keer zilver en evenveel keer brons op de wk’s waren ook fraaie resultaten. Op de baan werd Keetie nog eens vier keer wereldkampioen achtervolging. Ze werd twintig keer Nederlands kampioen. Die prestaties bleven niet onopgemerkt in de Nederlandse sportwereld. In 1976 en 1978 werd ze gekozen tot sportvrouw van het jaar.

Van het wielrennen kon ze niet leven. Een tijd lang werkte ze als lerares naaldvakken in Zierikzee. De Tweern en de basisschool in ’s-Heer Arendskerke maakten eveneens gebruik van Keeties kennis. Ze sloot haar lerarenbestaan af aan de praktijkschool De Wissel in Goes. Kennis overdragen vindt ze leuk. Maar de liefde voor de fiets heeft ze niet over kunnen brengen op haar twee zoons.

Reigersburgh

“Je ergens helemaal aan overleveren ligt niet in mijn aard. Wel probeer ik dingen zo goed mogelijk te doen. Aan de wand van haar huis in Kloetinge hangt een door Keetie gemaakt borduurwerk waarin het ouderlijk huis een prominente plaats inneemt. Dat is de Reigersburgh, dat even buiten Sint-Maartensdijk ligt aan de provinciale weg naar Stavenisse, het huis met zijn ovale ramen. Het ouderlijk huis heeft ze ook afgebeeld in een zelf gesneden Zeeuws mes, het paeremes. Dat doet ze met overgave zonder zich erin te verliezen.

Onlangs opende Keetie in Oud-Vossemeer de Keetie Hage route die de toerist leidt langs de mooiste plekjes van Tholen. Ze heeft naar de VVV gebeld omdat ze een bordje miste bij het ouderlijk huis. “Dat vond ik een misser.” De geschiedenis van de Reigersburgh, de plek waar ze opgroeide, krijgt nu steeds meer haar interesse. Boerderij Reigersburgh is vermoedelijk de enige in Nederland met ovale vensters in het woonhuis. De boerderij is in 1680 gebouwd door de regentenfamilie Heron. Heron was burgemeester van Sint-Maartensdijk. De naam verwijst naar de familienaam: héron is reiger in het Frans.

Ze is blij dat haar jongste broer het boerenbedrijf voortgezet heeft. Door een bedrijfsongeval is hij al een paar jaar arbeidsongeschikt. Maar zijn oudste zoon zet het bedrijf voort, zodat de naam Hage onlosmakelijk aan het huis met de ovale ramen verbonden blijft.

Keetie van Oosten-Hage met een van haar trofeeën, een bronzen sculptuur (foto Arnold Parre).

Steeds meer vrouwen op de racefiets

Keetie heeft nog steeds voeling met de wielersport. Elk jaar reikt ze in Den Bosch de naar haar genoemde trofee uit voor de beste vrouwelijke wielrenner. Dit jaar overhandigde ze deze beker voor de negende opeenvolgende keer aan Marianne Vos. “Ik vind het weer leuk oud-teamgenoten maar ook de huidige generatie te zien. Het vrouwenwielrennen groeit nog steeds. Ook zie je bij het recreatiefietsen steeds meer vrouwen de racefiets pakken. Zelf ben ik met mijn echtgenoot Rien op vakantie naar Frankrijk geweest. We hebben de Mont Ventoux beklommen. Ik had net het boek van Bert Wagendorp gelezen dat nu verfilmd is. In mijn tijd had je geen Tour Féminin. Ik ging pas in Frankrijk kijken toen mijn jongere zus Heleen de vrouwelijke versie van de Tour reed. Door haar klimcapaciteiten werd ze zelfs tweede in het algemeen klassement. Dat was in 1984.”

Eerste rang voor de televisie

De Touraankomst is goed voor het wielrennen in Nederland en goed voor de promotie van Zeeland. Keetie heeft nog geen uitnodiging ontvangen om de aankomst live te zien. “Ik vind dat vreemd omdat ik aan charitatieve doelen in Zeeland altijd mijn medewerking verleen. Maar één troost: we kunnen gaan kijken waar we willen, we zijn van niemand afhankelijk. Ook de televisie is een optie. Voor de televisie zit je toch eerste rang en kun je genieten van onze mooie provincie door plaatjes uit de lucht. Dan zie je Zeeland ook eens van boven. Dat levert een niet alledaags beeld op.”

Arnold Parre, 2015