Jan Dieleman, wielerkenner uit Axel

Jan Dieleman (1944) heeft het juiste wielerbloed in de aderen. Vroeger ging hij met vriend en plaatsgenoot Richard Buckaki regelmatig als begeleider mee tijdens een koers. Nu volgt hij met echtgenote Marga de Vlaamse klassiekers en de Tour in een luxe camper.

Pension

Van 1965 tot 1971 was Jan Dieleman uitbater van café-pension Oase in Axel. Het pension verhuurde bedden aan buitenlanders die betrokken waren bij de bouw van DOW en andere bedrijven in de Kanaalzone. Buckaki vroeg Jan een aantal renners onderdak te geven. Zo was schaatser-wielrenner Jan Bols een van de eerste pensiongasten. Uit het noorden kwamen ook criteriumspecialist Anne Koster en Piet Hoekstra. Noord-Holland was vertegenwoordigd door Ad Duijker uit Beverwijk en Jan Serpenti uit Wijk aan Zee.

Jan Dieleman: kenner van de wielerwereld (foto Arnold Parre).

Ad Duijker zou het langst van allen in Axel blijven, liefst zeven jaar. Dieleman: “Ik heb nog steeds contact met Duijker, die een geweldig talent was.” Dat bewees de sterke Duijker door in 1970 in het Britse Leicester brons te pakken op de 100 km tijdrit.

Uitvalsbasis

Ook Fedor den Hertog maakte deel uit van de tijdritploeg. Fedor logeerde ook vaak in Oase. Oase was een prima uitvalsbasis voor de Nederlandse renners naar de Belgische kermiskoersen. Jan snuift nog de geur op van de renners die zich prepareerden in het pension. Het was de tijd van de amfetamines. Renners kregen pepmiddelen op aanraden van de medische begeleiders. In medische handboeken zaten ze op te zoeken wat ze slikten. Renners keken ook bij andere ploegen in de tassen van collega’s wat daarin zat. Het was geklooi. Jan Dieleman: “Ik veroordeel de renners niet. Het zijn de mensen die er om heen hangen en in de winst mee willen delen, die ik veroordeel.”

Krachtmens in de versukkeling

Terug naar vriend Ad Duijker, die op 28-jarige leeftijd prof werd. Het krachtmens ging rijden voor de Belgische ploeg Novy-Dubble Bubble. Daar raakte hij in de versukkeling omdat het geld te laat of helemaal niet werd uitbetaald.Dieleman: ”Ik verleende hem gratis onderdak, ik wilde hem steunen omdat ik in hem een geweldig talent zag.” Maar het liep anders toen Duijkers broer, die een tuindersbedrijf runde, Ad vroeg medecompagnon te worden. Ad koos voor maatschappelijke zekerheid en leverde koerstrui en fiets in.

Gouden vingers

Dieleman was in die dagen te gast in de Ronde van België. Daar zag hij de Limburger Sjeng Collard als masseur bezig bij de Caballero ploeg van Gé Peters. Dieleman: “Op een gegeven moment nam ik het van hem over. Ik bleek gouden vingers te hebben. In het peloton werd dit snel bekend en begroette men mij met de woorden: hé daar is die billenkletser.” Niet alleen voor de koers nam Jan renners onder handen. José de Cauwer reed vanuit Sint Niklaas in zijn Raleigh-tijd naar pension Oase voor een massage.

Organisator en bestuurslid

Het wielrennen slokte steeds meer tijd op. Zo werd Dieleman organisator van een veldrit in Axel. Met de auto begeleidde hij de Zeeuwse renners, Raas, Bal en Priem voor trainingsritten naar de Vlaamse Ardennen. Zottegem was dan het einddoel. Het was een mooie trainingsrit van 140 kilometer met Dieleman achter het stuur van de materiaalwagen.

Verder zat Dieleman in het bestuur van wielervereniging Theo Middelkamp. Hij richtte met Wim Hendriks en Gijs Veerman de wielervereniging Zeeuws-Vlaanderen op.

Tussendoor werd Dieleman nog lid van de Beheerraad van de voetbalclub Lokeren.

Fiets en camper

Nu heeft Dieleman een stapje terug gedaan. Om in conditie te blijven zit hij vaak op zijn Koga racefiets. Die fiets gaat mee als hij met Marga in de camper op weg naar de koers gaat. “Liefst zet ik de camper op zo’n 10 kilometer van de finish. Ik ga dan zelf het parkoers op de racefiets verkennen. De koersfiets geeft je de vrijheid, je kunt overal bij komen.” Jan roemt het sfeertje van de steeds groter wordende groep camperbezitters die de koers volgen. “Het is één grote internationale familie die in de berm van de weg bij elkaar staat.”

Nog niet zo lang geleden belde Jan Dieleman ’s avonds naar het rennershotel. Hij vertelde dan waar hij met de camper, die duidelijk herkenbaar is door een grote Zeeuwse vlag, op de route zou staan. “Zo heb ik Axel Merckx vaak geholpen door hem een bidon cola aan te reiken. Hetzelfde deed hij voor Koos Moerenhout. Dankzij Koos Moerenhout – tegenwoordig ploegleider bij de dames – opende Marianne Vos de fietsenzaak van zijn zoon in Axel.

Vriendendienst

Tijdens de Eneco Tour had Dieleman bij de start in Terneuzen contact met vriend, reporter en oud-coureur José de Cauwer van de VRT/Canvas. Die stelde Jan voor om een helikopter, die de wedstrijdbeelden doorseint, geruime tijd boven Axel te laten vliegen. Jans restaurant Het Wapen van Axel, dat nu uitgebaat wordt door zijn dochter, zou dan in beeld worden gebracht. José vertelde op zijn beurt in de live uitzending wat voor belangrijk trefpunt dit was voor wielrenners en oud-wielrenners. Veel mensen is dit niet ontgaan. Nieuwsgierig was men hoeveel Dieleman voor deze sluikreclame betaald had. “Noppes, een vriendendienst”, was het antwoord van Jan Dieleman, die heel zijn leven met veel plezier klaar heeft gestaan voor de wielersport. Deze hobby en de passie zorgen ervoor dat hij één keer per jaar met zijn Koga de Mont Ventoux beklimt. Dan is hij alleen, hij hoeft dan geen rekening te houden met anderen. “Machtig, je bent dan puur op jezelf teruggeworpen.”