Graaf Willem III (1287-1337)

Door de vroegtijdige dood van Floris V in 1296 gingen diens plannen voor een nieuwe haven in eerste instantie niet door. Gelukkig voor Vlissingen pakte graaf Willem III bij zijn aantreden in 1304 de draad weer op.

Graaf Willem III (Zeeuws Archief, KZGW, Zelandia Illustrata 4 nr. 24).

Zo kon omstreeks 1308 een ruim geoutilleerde haven in gebruik worden genomen. Het waren eigenlijk drie havens. Vanaf zee komende eerst de voorhaven, nu aanlegplaats voor de loodsvaartuigen.

De Voorhaven met de Beursbrug (Zeeuws Archief, Fotocollectie Vlissingen nr. 1835).

Aansluitend daarop de handels- of koopmanshaven, nu Bellamypark.

De vissersvloot in de Koopmanshaven, nu Bellamypark (Zeeuws Archief, Foto Dert, nr. 12024).

En ten slotte de achterhaven, wat nu de Spuistraat is. In die achterhaven kwamen de vissersschuitjes te liggen die voorheen bij Oud-Vlissingen een plaatsje hadden. Het was een echte vissershaven, die vroeger ook wel schardijnhaven werd genoemd.

De Achterhaven, nu Spuistraat, circa 1900 met in het midden de oude vismijn aan het eind van de Lange Zelke (Zeeuws Archief, Fotocollectie Vlissingen nr. 2523).

De Achterhaven omstreeks 1900 bij laag water (Zeeuws Archief, Fotocollectie Vlissingen nr. 50622).

De gedempte Achterhaven met de aanleg van de Spuistraat, circa 1900 (Zeeuws Archief, Fotocollectie Vlissingen nr. 18908).

Met de graafwerkzaamheden voor de nieuwe havens werd het grondgebied van Vlissingen in tweeën gedeeld. Aan de oostkant het gebied met de Sint-Jacobskerk en de zoutnering. De andere zijde was in die tijd voornamelijk het bestuurscentrum, met het stadhuis, de markt en de Westpoort.

Wachthuis ‘De Nolle’ met links de kerktoren van Oud-Vlissingen (Zeeuws Archief, HTA Vlissingen nr. 570).

In 1315 verleende Willem III aan Vlissingen bepaalde stadsrechten. In het privilege werd onder andere opgenomen dat “alle coopmannen die onsen havene ende poort van Vissinghe versoecken ofte daer inne komen” een veilige haven werd geboden. Deze bepaling zorgde er voor dat reders, kooplieden en schippers, zeker in die roerige tijd, verzekerd waren van een veilige haven.

Literatuur

H.G. van Grol, De geschiedenis der oude havens van Vlissingen, Vlissingen 1931.